Pierwszym etapem w produkcji szkła jest przygotowanie surowców, które w późniejszych etapach będziemy poddawać obróbce termicznej. Dobrane w odpowiednich proporcjach i wymieszane surowce tworzą tzw. zestaw szklarski. Większość obecnie używanego szkła wytwarza się przez podgrzanie mieszaniny piasku, sody i wapnia w temperaturze około 1500 stopni Celsjusza. Aby uzyskać szkło kryształowe masę szklaną wzbogaca się o domieszkę tlenku ołowiu.
Podgrzewanie szkła odbywa się w piecach szklarskich, wielkich wannach wyłożonych ogniotrwałą gliną. Temperaturę potrzebną do stopienia szkła uzyskuje się dzięki użyciu palników gazowych usytuowanych po obu stronach wanny.
Przed dodaniem innych składników, dla przyspieszenia procesu tworzenia szkła do wanny wrzuca się nieco stłuczki szklanej. Roztopione szkło stygnie powoli aż do chwili, gdy wygląda jak cienki, lepki cukierek. Wtedy jest gotowe do formowania ręcznego, w maszynach odlewniczych lub do walcowania w tafle.
Szkło w taflach jest najtańszym rodzajem szkła używanym m. in. do szyb okiennych. Stopione szkło wyciąga się z pieca metalowym prętem, przypomina ono wówczas gesty syrop. Później przechodzi ono przez prasę tak długo aż uformują się płaskie tafle. Ponieważ jest ono bardzo miękkie, stykając się z rolkami prasy często się rysuje. Szkło zostaje spłaszczone dopiero w procesie walcowania. Otrzymane w ten sposób tafle są następnie o
Podczas produkcji słoików, szklanek, misek i wazonów, czy ozdób roztopione szkło wpuszcza się do maszyn formierskich, gdzie sprężone powietrze wydyma ich kształt zgodnie z formą modelową. Bardziej złożone kształty wykonuje się modelując osobno każdą z polówek a potem łącząc je, kiedy są jeszcze gorące.
Niektóre szklane wyroby o wysokiej jakości (np. szkło kryształowe) są nadal wydmuchiwane i produkowane ręcznie. Gorące, roztopione szkło w kształcie bańki umieszcza się na końcu długiej metalowej rurki zwanej piszczelą. Następnie hutnik (dmuchacz szkła) formuje bezkształtna masę obracając rurkę i dmuchając w nią w taki sposób aby powoli przybierała ona wymagany kształt.
Jeszcze gorące produkty po uzyskaniu pożądanego kształtu poddaje się kolejnej obróbce. Wyroby umieszcza się w odprężarce, gdzie stygną w sposób kontrolowany. Odprężarka to rodzaj pieca. Ma długość kilkunastu metrów i przez jej środek biegnie taśmociąg, na którym umieszcza się wyroby. Taśmociąg przemieszcza wyroby z bardzo małą prędkością przez całe wnętrze odprężarki, w której w różnych miejscach panuje różna temperatura. Zapobiega to późniejszemu pękaniu.
Po odprężeniu szkło przekazywane jest do zdobienia. Dotyczy to głównie szkła kryształowego, na którym wycina się szlify lub szkła malowanego. Zdobnicy przy pomocy specjalnych urządzeń i tarczy diamentowych wykonują oryginalne zdobienia (szlify) a grawerzy przy pomocy pracy rąk niepowtarzalne obrazy przyrody i ludzi (grawery). Szkło ołowiowe może też zostać udekorowane przez poddanie go złoceniu brzegów, czy piaskowaniu.
Kolejnym etapem jest uszlachetnianie Ozdobione wyroby ze szkła kryształowego oraz szkło użytkowe bez zdobień, wyjęte z odprężarki poddaje się procesowi, dzięki któremu stają się ono jeszcze bardziej błyszczące i estetyczne. Proces ten polega na zanurzaniu produktów szklanych w specjalnym kwasie, który nadaję im piękny połysk.
Źródła:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.